“Τελικά ήμουνα ελεύθερος…”

Θυμάμαι μια μέρα…πάνε χρόνια τώρα…που συζητούσαμε για ώρες. Μου έλεγες πως δε νιώθεις ελεύθερος πια, πως έχεις ανάγκη να ταξιδέψεις, να βγεις με φίλους, να διασκεδάσεις, να περάσεις χρόνο μόνος. «Δεν είναι ότι με καταπιέζει, την αγαπάω», μου έλεγες για τη σχέση σου, «απλώς χρειάζομαι χρόνο». Προσπαθούσα να σου εξηγήσω πως όλα όσα μου περιγράφεις ως «ανάγκη» μπορούσες να τα κάνεις και ενώ είσαι σε σχέση. Σας έβλεπα πως είχατε ο καθένας πολλές στιγμές με τους φίλους, την οικογένεια, τον εαυτό σας και ήσασταν καλά. Παρόλα αυτά, πήρατε την απόφαση και χώρισαν οι δρόμοι σας.

Επέστρεψες πριν λίγες μέρες από ένα απ’ τα πολλά ταξίδια που έκανες από τότε. Και ξαναπιάσαμε φίλε μου αυτές τις πολύωρες συζητήσεις που κάναμε παλιά και μου πες: «Τελικά, ήμουνα ελεύθερος…απλώς ήμουν μικρός και δεν καταλάβαινα».

Αυτό κάνουν πολλοί στις μέρες μας. Δε λέω πως κανείς δεν πρέπει να χωρίζει. Αν δεν είσαι ευτυχισμένος/η σε μια σχέση και αυτό δεν αλλάζει όσες προσπάθειες και να κάνετε, τότε αυτή είναι, ίσως, η καλύτερη λύση. Αν, όμως, υπάρχει αγάπη και απλώς κάπου χάσατε τον έρωτα ή κάτι άλλαξε τον τρόπο σκέψης σας, τότε ίσως η λύση να μην είναι ο χωρισμός αλλά η αναζήτηση μέσα σου. Τι ή ποιος/α άλλαξε αυτό το συναίσθημα; Αν αυτό είναι κάτι εκτός σχέσης τότε ίσως πρέπει να το αποβάλεις από τη ζωή σου γιατί σήμερα ίσως το ευκολότερο πράγμα είναι να πεις πως τελείωσε το συναίσθημα μέσα στη σχέση και όχι ότι κάτι στον περιβάλλον σου άλλαξε το ποιος/α είσαι εσύ μέσα σου. Κι έτσι, συνεχίζεις τη ζωή σου χωρίς το άτομο που κάποτε ανυπομονούσες να δεις, που έκανες τα πάντα για να είσαι μαζί του και που χτυπούσε η καρδιά σου δυνατά γι’ αυτό.

Να θυμάσαι… Πολλοί άνθρωποι θα ήθελαν να ζήσουν αυτό που έχετε και ίσως να μην έχουν ποτέ την ευκαιρία! Σκέψου καλά, λοιπόν, πριν διώξεις απ’ τη ζωή σου αυτή την ευλογία.

Μία ευχή…

Καμιά πενηνταριά νέοι, καμιά 20αριά πιο μεγάλοι. Μπήκαμε στα λεωφορεία. Η…ξενάγηση…ξεκίνησε.

«Εδώ, είναι το σπίτι του τάδε, αυτό είναι το δημοτικό μας σχολείο, εδώ κάναμε κατάθεση στεφάνων στους ήρωές μας, αυτό είναι το χειμερινό και αυτό το θερινό μας σινεμά».

Ιστορίες από τα παλιά. Ιστορίες που έφερναν χαρά και συγκίνηση στους πιο μεγάλους, χαμόγελα στα πρόσωπα των νέων. Μια γυναίκα εμφανίζεται ξαφνικά και μιλά την ελληνική γλώσσα πάρα πολύ καλά. «Είμαι από την Πάφο», μας είπε. Περιμένει κι αυτή όπως εμάς. Κατεβήκαμε στη θάλασσα, φάγαμε το σάντουιτς μας και θαυμάσαμε τη μαγεία του επιβλητικού βουνού που ήταν λες και ήθελε να κάνει μια βουτιά στη θάλασσα να δροσιστεί…τόσο κοντά της ήταν! Μιλήσαμε με κάποιους άλλους νέους. Κοινή καταγωγή αλλά άγνωστοι μεταξύ μας μέχρι εκείνη τη στιγμή. Μπήκαμε στα λεωφορεία της επιστροφής. Στη διαδρομή αγάλματα, σημαίες, λάφυρα πολέμου, εικόνες που μας πλήγωναν. Ανάμεικτα τα συναισθήματα. Χαρά που μάθαμε κάποια πράγματα για τους τόπους που μεγάλωσαν οι παππούδες και οι γονείς μας. Λύπη κι απογοήτευση που δεν μας άφησαν να τα ζήσουμε κι εμείς.

Φτάσαμε. Περάσαμε το οδόφραγμα. Ευχαριστήσαμε τους πιο παλιούς. Τώρα; Έχουμε τη γνώση, την εικόνα της γης μας και την ελπίδα πως μια μέρα η πατρίδα μας θα είναι λεύτερη και θα επιστρέψουμε στα σπίτια μας. Ευχή μας, η πατρίδα μας σύντομα να πάψει να είναι μια αιματοβαμμένη κουκκίδα και να γίνει ξανά ένα «χρυσοπράσινο φύλλο» στο χάρτη του κόσμου!

                                  Στη Λάπηθο, στην Κύπρο μας, 
                                                                                                                                                σε όσους έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία της 
                                                      και σε όσους ακόμα ελπίζουν και μάχονται με κάθε τρόπο για αυτή. 

• 

Κατεχόμενη Λάπηθος