Αγαπημένε μου φίλε…

Αγαπημένε μου φίλε,

Ναι, έχεις κάνει λάθη. Δεν θα σου πω ψέματα για να νιώσεις καλύτερα. Θα σου πω όμως μια αλήθεια. Τα λάθη σου δεν καθορίζουν τη ζωή σου! Δεν καθορίζουν την πορεία που θ’ ακολουθήσεις από εδώ και πέρα.

Τα αναγνώρισες. Αυτό με χαροποιεί.

Πήρες το μάθημά σου και τώρα προσπαθείς με κάθε τρόπο να κάνεις βήματα προς το σωστό μονοπάτι. Αυτό που θα σε οδηγήσει στην πραγματική ευτυχία. Θυμάμαι να μου λες πως νιώθεις κενός, πως ό,τι και να συμβαίνει γύρω σου δεν νιώθεις τίποτα. Και μετά ξεσπάς. Όχι γιατί θυμάσαι τα γεγονότα. Ξεσπάς γιατί θες να νιώσεις… Να νιώσεις αγάπη. Θα σου πω ένα μυστικό και κράτα το καλά στο μυαλό και στην καρδιά σου. Αγαπημένε μου φίλε, σ’ αγαπώ.

Η αγάπη υπάρχει παντού!

Στα μάτια των αγαπημένων μας προσώπων, σε μια αγκαλιά, σ’ ένα όμορφο πρωινό ξύπνημα, σ’ ένα περπάτημα στη φύση, σ’ ένα χαμόγελο, στη μυρωδιά του πρωινού καφέ. Μην περιμένεις να τη βρεις σ’ ένα άτομο. Ψάξε την! Δες την, μύρισέ την, άγγιξέ την. Η αγάπη είναι παντού! Κι όταν αρχίσεις να τ’ αντιλαμβάνεσαι όλα αυτά, θα νιώσεις ευλογημένος και δε θα είσαι πια κενός γιατί η αγάπη δε θ’ αφήσει χώρο γι’ αυτό το συναίσθημα. Τότε φίλε μου, θα ξέρεις πως τα πρώτα βήματα προς το μονοπάτι στο οποίο θέλεις να βαδίζεις έχουν γίνει. Τότε, θα είσαι έτοιμος να λάβεις και να δώσεις ακόμα περισσότερη αγάπη.

Και να ξέρεις…

Θα είμαι δίπλα σου σε όλη τη διαδρομή.

Με αγάπη…

Στους φίλους που είναι πάντα δίπλα μας…

Κάθομαι σε μια καφετέρια και προσπαθώ να ανεβάσω το τελευταίο μου άρθρο. Ξαφνικά βλέπω δύο νεαρά παιδιά, μπαίνουν στην καφετέρια, παραγγέλλουν και κάθονται στο τραπέζι απέναντί μου. Αρχικά δε δίνω ιδιαίτερη σημασία. Παρόλα αυτά, σε κάποια φάση μου κίνησαν την περιέργεια αφού το ένα παιδί κοίταζε προς το άτομο που στεκόταν στο ταμείο.

Ξαφνικά, στέκεται όρθιος, περπατά προς το ταμείο και λέει στο άτομο που ήταν εκεί: «Μπορώ να έχω μια αίτηση για δουλειά;» Του δίνουν την αίτηση, τη συμπληρώνει με τη βοήθεια του φίλου του, την επιστρέφει στο ταμείο και οι δύο φίλοι φεύγουν. Κι εγώ σκέφτομαι πόσο όμορφη ήταν η στιγμή που μόλις είχα την ευκαιρία να ζήσω. Δύο φίλοι, ο ένας να στηρίζει τον άλλο σε κάθε στιγμή, σημαντική ή μη.

Τι όμορφο πράγμα η φιλία, αλήθεια. Πόσο τυχεροί είμαστε αν έχουμε έστω και ένα πολύ καλό φίλο που είναι πάντα εκεί, στις τρέλες μας, στις δυσκολίες μας, στις σημαντικές και ασήμαντες στιγμές της ζωής μας. Ένα άτομο που είναι εκεί ακόμα κι όταν δεν του το ζητήσουμε.

Αν έχεις έστω κι ένα τέτοιο, πολύτιμο, άτομο στη ζωή σου, να το αγαπάς, να το σέβεσαι και να μην το ξεχνάς. Ακόμα κι αν σε κάποια φάση νιώσεις πως ο χρόνος δε σου φτάνει από τις πολλές υποχρεώσεις, πάρε αυτό/ή το/η φίλο/η ένα τηλέφωνο. Θα του/της δώσεις τόση χαρά που όχι μόνο δε θα νιώσεις ότι έχασες χρόνο αλλά θα αντλήσεις δύναμη για να συνεχίσεις με ενέργεια τους έντονους ρυθμούς της ζωής σου. Κι όταν οι ρυθμοί χαλαρώσουν; Μία έξοδος με αυτό/ή το/τη φίλο/η θα είναι ό,τι χρειάζεσαι.

Αν τώρα που διαβάζεις αυτό το άρθρο σκέφτεσαι αυτό το άτομο ή αυτά τα άτομα που θα είναι πάντα εκεί για ‘σένα, τότε να ξέρεις πως είσαι ευλογημένος/η που η ζωή σου χάρισε αυτό το δώρο. Να είσαι πάντα δίπλα τους, να τους στηρίζεις κι εσύ το ίδιο, να τους σέβεσαι, να τους αγαπάς…γιατί το αξίζουν!